D'r steit en kepel aan de rand van de stad,
ein kepelke,det eederein kint.
En haete eemes zörg, of haete verdreet,
gluif maar, dette de waeg doa haer vindt.
En 's zôndaags, dan buudt die kepel van Genuë,
Waarechtig en prachtig gezich,
die hônderde vlemkes, die schrieve zöe schoën.
't Moëiste Maria-gedich.
As kind ginge weej met ôs elder dao haer,
We zôchte wat bleumkes in 't graas,
we plökde wat heej en we plökde wat dao, umdet d'r nog euvervlood waas.
Die bleumes, verknoeveld, verdoedeld en slap,
die woorte Maria gebrach.
En we hebbe dan, zônger det eemes 't hoort.
Astebleef, Os leef Vruike' gezag.
Vol ôngedöld zoote weej dan in de bank,
en we wipde maar wat op en neer.
We woele zoë gaer örges anders ens haer,
maar de zondaag d'r op ginge we weer